Način na koji se sledi u standardnom principu rada je sledeći. Stimulus se generiše iz oblasti zvane „sinusni čvor“ koji se nalazi u desnoj pretkomori srca, a stimulusi koji dospevaju u oblast zvanu atrioventrikularni čvor između pretkomora i ventrikula, nakon kratkog perioda čekanja, odvajaju komore i, zahvaljujući specijalnim električno provodnim vlaknima u anatomskoj oblasti koju nazivamo ventrikularni septum, komore ostaju iste.istovremeno upozorava. Sa ovim stimulusom, obe komore se kontrahuju u isto vreme i krv u desnoj komori se pumpa u pluća, a krv u levoj komori se pumpa u aortu.
Šta je tahikardija?
Ovaj ciklus se odvija automatski tokom čitavog života osobe, a električna stimulacija i provodljivost održavaju vitalnu funkciju srca mehaničkim kontrakcijama srčanog mišića. Na brzinu električne stimulacije srca utiču i hemijske reakcije u telu. Strah, uzbuđenje, anksioznost, aktivnosti koje zahtevaju napor aktiviraju hormone u telu. Ovi hormoni povećavaju broj otkucaja srca u minuti, odnosno broj otkucaja srca, čime se povećava udarni volumen u minuti. Tako, u periodima kada je telu potrebna veća cirkulacija krvi, srce ubrzava i pokazuje sposobnost da zadovolji fiziološke potrebe.
Iako ovu situaciju, koju nazivamo sinusnom tahikardijom, karakteriše ubrzanje u srcu, to je očekivan i neophodan fiziološki proces. Osim ovih situacija, ubrzanje rada srca iako organizmu nije potrebno, dovodi i do tahikardije, ali to je abnormalan proces, a ne prirodan.
Abnormalnosti u provodnom sistemu mogu nastati sa ubrzanjem procesa ekstrakcije stimulusa nezavisno od fizioloških potreba, kao i sa aktiviranjem abnormalnih kratkih spojeva u srcu, koji su uglavnom urođeni. U nekim slučajevima, bilo koja tačka u srcu osim sinusnog čvora stiče potencijal da generiše električnu energiju i počinje da proizvodi električnu energiju nezavisno izvan normalnog provodnog sistema srca. U zavisnosti od lokacije u atrijumu ili komori, može nam omogućiti da ga dijagnostikujemo otkrivanjem elektrokardiografskih morfoloških nalaza na različitim slikama.
Šta uzrokuje palpitacije?
Karakter napada palpitacije se razlikuje u zavisnosti od načina na koji se javljaju. Tahikardije i aritmije se razlikuju u zavisnosti od načina na koji se javljaju. Na primer, električna pražnjenja koja potiču iz brojnih regiona u pretkomoru mogu se pojaviti sa haotičnim i nepravilnim poremećajem ritma koji se naziva atrijalna fibrilacija. Pored toga, tahikardije uzrokovane kratkim spojem u srcu mogu izazvati redovne napade tahikardije koji uzrokuju značajno ubrzanje srca. Električni stimulansi koji potiču iz jednog ili više regiona srčane komore mogu izazvati osećaj zastoja u paljenju, koji nazivamo „ventrikularna ekstrasistola“, kao i uzastopna i ponovo haotična pražnjenja, koja nazivamo ventrikularna tahikardija ili ventrikularna fibrilacija, a ponekad dovode do ozbiljne tahikardija nekompatibilna sa životom.
Da li se tahikardija i aritmija razlikuju jedna od druge?
Na kraju krajeva, nije svaka tahikardija ili aritmija ista. Utvrđivanje porekla, pronalaženje osnovnih uzroka, mogu se pojaviti razlike u procesu lečenja. Uzrok poremećaja ritma mogu biti i sistemski problemi kao što su poremećaji tiroidnih hormona, poremećaji nadbubrežne žlezde, anemija. Bolesti srčanih zalistaka, koronarne vaskularne bolesti, problemi sa srčanim mišićem mogu biti osnovni uzroci poremećaja ritma.
Često pacijent ne oseća tahikardiju ili poremećaj ritma. To može značiti da se javlja s vremena na vreme. U stvari, kod mnogih poremećaja ritma, poremećaj ritma možda neće biti pronađen tokom pregleda. Iz tog razloga, tahikardija i poremećaji ritma su problemi koje treba imenovati različitim metodama.
Neki poremećaji ritma se mogu manifestovati ne ubrzanjem u srcu, već usporavanjem, naprotiv. Urođeni ili stečeni problemi u srčanom provodnom sistemu mogu izazvati prekomerno usporavanje srca. Kod ovih pacijenata se primećuju simptomi kao što su ekstremni umor, nesvestica, vrtoglavica, nesvestica.
Zašto je potreban EKG?
Kada se pacijent obrati lekaru, on se podvrgava detaljnom fizičkom pregledu. Merenje krvnog pritiska, EKG i ehokardiografija su testovi koje treba uraditi kao standard. Rutinske testove krvi svakako treba proceniti iz gore navedenih razloga. U nekim slučajevima, poremećaj ritma se može otkriti tokom pregleda i na EKG-u. Lečenje se planira prema vrsti poremećaja ritma. 24-časovno praćenje srčanog ritma, odnosno Holter test, jedan je od važnih testova u dijagnostičkom smislu. Međutim, u roku od 24 sata, pacijent možda neće doživeti poremećaj ritma na koji se žali. U takvim slučajevima se vrši duže praćenje ritma.
Kako se radi elektrofiziološka studija?
U zavisnosti od vrste otkrivenog poremećaja ritma, planira se lečenje promenama načina života, terapijom lekovima ili metodama praćenja bez lekova. Kardiovaskularne bolesti mogu biti odgovorne za neke poremećaje ritma. Pacijent će možda morati da se proceni koronarografijom. Pacijentov opis poremećaja ritma je veoma važan da bi lekar dobio opštu predstavu. Pacijent može osetiti tahikardiju čak iu situacijama kao što su emocionalna stanja kao što su anksioznost, mali kapacitet napora iz različitih razloga. Međutim, ako pritužba pacijenta navede da posumnjamo na poremećaj ritma, ali nijedan od testova ne može da otkrije poremećaj ritma, onda mogu biti potrebne dijagnostičke metode koje se nazivaju elektrofiziološke studije. Elektrofiziološka studija je dijagnostička procedura koja se generalno izvodi za merenje električnih aktivnosti regiona unutar srca pomoću katetera koji se dovode do srca kroz vene u ingvinalnoj regiji, da bi se dao spoljašnji stimulans srcu, da bi se videlo da li dolazi do poremećaja ritma, i ako je tako, da se vidi odakle potiču. Nakon utvrđivanja lokacije i karaktera poremećaja ritma, pristupa se fazi lečenja. Sa radiofrekventnom energijom ili metodom zamrzavanja koju nazivamo krioterapijom, region ili regioni koji izazivaju poremećaje ritma i abnormalne kratke spojeve eliminišu se sagorevanjem ili zamrzavanjem.
Kako se leče poremećaji ritma?
Kod nekih vitalnih poremećaja ritma, možda će biti potrebno ubaciti uređaje koje zovemo ICD (intrakardijalni defibrilator), koji mogu dati unutrašnji elektrošok srcu.
Kod usporavanja izazvanih smetnjama provodnog sistema u srcu i u povremenim pauzama metoda lečenja može biti primena baterija koje nazivamo „intrakardijalni pejsmejker“, koji automatski stimuliše srce.
U zaključku, tahikardija i aritmije su srčana stanja koja smo procenili u širokom opsegu, koja nemaju jedan tretman, koja imaju veoma različitu vitalnu ozbiljnost i koja mogu zahtevati širok spektar modela lečenja. Populacija pacijenata, kod koje čak i ne započinjemo lečenje lekovima, već zahtevamo različite intervencije od populacije pacijenata koju samo pratimo, a koja zahteva nošenje elektrošok uređaja, je oblast interesovanja kardiologije. Ono što treba da uradi osoba koja se žali na poremećaj ritma ili tahikardiju je da se konsultuje sa kardiologom i dobije njegovo mišljenje o potrebnim pregledima i lečenju.
